تفاوت کوین Coin و توکن Token

با توجه به تعاریف کوین Coin توکن Token می‌توان گفت که هر واحد ارزی بر روی یک شبکه، توکن در نظر گرفته می‌شود. این توکن‌ها بعد از این که به حد کافی توسعه پیدا کردند، می‌توانند بلاکچین مستقل خود را راه‌اندازی کرده و به کوین تبدیل شوند.

از شباهت‌های بین کوین Coin توکن Token می‌توان به این موضوع اشاره کرد که هر دو برای افراد امکان پرداخت ایجاد می‌کنند، درحالی‌که توکن‌ها علاوه بر این قابلیت، ویژگی‌های دیگری هم ارائه می‌دهند. ارزش توکن معمولا براساس میزان مفید بودن آن و ویژگی‌هایی که ارائه می‌دهد، سنجیده می‌شود. به‌طوری که هرچه کاربرد توکن بیشتر باشد، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد.

اما مهم‌ترین تفاوت‌های کوین Coin توکن Token از این قرار است:

• سکه ارز دیجیتال (کوین) شبکه بلاکچین اختصاصی دارد،‌ درحالی‌که توکن براساس شبکه‌های بلاکچینی‌ که قبلا به ‎وجود آمده‌اند، برای یک کاربردهایی خاص ایجاد می‌شود. برای مثال، تتر یک توکن است که در شبکه اتریوم و شبکه‌های بلاکچین مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد،‌ اما بیت کوین، یک کوین است که تنها در شبکه مستقل خودش دیده می‌شود. تتر یک ارز دیجیتال با قیمتی بسیار نزدیک به 1 دلار است (دیدن قیمت لحظه ای تتر) که توسط دلار آمریکا پشتیبانی می شود و کاربرد آن جایگزینی با دلار در دنیای رمزارز است.
• سکه ارز دیجیتال فقط برای پروسه‌های پرداخت استفاده می‌شود،‌ اما توکن کاربرد متعددی دارد.
• ساخت کوین بسیار دشوارتر از ساخت توکن است.
• اغلب کوین‌ها از طریق فرایند استخراج توزیع می‌شوند،‌ این موضوع برای توکن‌ها از طریق روش ICO انجام می‌گیرد.
• کوین‌ها می‌توانند کیف پول اختصاصی خود را داشته باشند، درحالی‌که توکن‌ها فقط در کیف پول‌های بلاکچین میزبان ذخیره می‌شوند.

سکه یا کوین ارز دیجیتال چیست؟

منظور از یک کوین دیجیتالی، یک نوع دارایی بومی (نیتیو – Native) در بلاک چین خود است. به عنوان نمونه بیت کوین، لایت کوین و اتریوم را در نظر بگیرید. این اشکال مجازی از سرمایه، در بلاک چین منحصربه‌فرد خود وجود دارند؛ بیت کوین، لایت کوین و اتریوم به ترتیب روی بلاک چین‌هایی جداگانه با همین نام کار می‌کنند.

با استفاده از سکه دیجیتال تمام افراد قادر به ایجاد تراکنش و انجام معامله با یکدیگر خواهند بود. در اینجا، خبری از انتقال کوین های فیزیکی بین ارسال‌کننده و دریافت‌کننده نیست. تمامی سکه ها در قالب یک سری دیتا روی دیتابیسی بزرگ ذخیره شده و وجود فیزیکی و خارجی ندارند. در دنیای کریپتوکارنسی، دیتابیس را با نام بلاک چین یا دفتر کل خطاب می‌کنند. این پایگاه داده کلیه معاملات را ردیابی کرده و توسط رایانه‌هایی قرار گرفته در سراسر دنیا، بررسی و تایید می‌شود.

این نوع دارایی را می‌توان شبیه به پول و ارز واقعی در زندگی روزمره خرج کرد (اگر فروشنده کالا یا ارائه‌دهنده سرویس، آن‌ها را قبول کند). در بسیاری از کشورها و مناطق دنیا، بیت کوین یا اتریوم داخل والت ارز دیجیتال خود را می‌توان کاملا شبیه به اسکناس‌های داخل کیف پول چرمی یا حساب بانکی دانست. یک تفاوت کوین و توکن این است که سکه هدف دیگری به جز خرج شدن شبیه به پول عادی، ندارد. موارد استفاده از آن‌ها را در ادامه بررسی می‌کنیم:

• انتقال وجه (انتقال سریع پول مخصوص حین انتقالات بین‌المللی)
• ذخیره ارزش (نگهداری با هدف در امان ماندن از تورم و امید به افزایش آتی قیمت)
• به عنوان یک واحد حساب‌رسی (قیمت‌گذاری کالاها یا خدمات بر اساس آن‌ها)

برای درک بهتر این موارد، خرید بیت کوین و سپس کاربرد‌های زیر با استفاده از آن را در نظر بگیرید:

• می‌توان از بیت کوین برای خرید انواع کالا یا دریافت سرویس‌های مختلف بر بستر اینترنت استفاده کرد. فروشگاه‌های فیزیکی زیادی در سراسر دنیا نیز از این سکه دیجیتالی پشتیبانی می‌کنند.
• بدون رخ دادن اتفاقی خاص، امکان ذخیره‌ کردن بلند مدت بیت کوین فراهم است. همواره قادر به تبدیل کردن این کوین به وجه رایج مورد استفاده در کشور خود یا سایر ارزهای دیجیتال خواهید بود.
• برخی سرویس‌ها و کالاها مخصوصا در اینترنت بر اساس بیت کوین قیمت‌گذاری شده و الزاما باید با این نوع از دارایی، هزینه دریافت آن‌ها را پرداخت کنید.

یکی از مهم‌ترین تفاوت های کوین و توکن عدم کاربرد سکه خارج از موارد بالا است. بیت کوین به عنوان نخستین و مهمترین رمز ارز دنیا را نمی‌توان برای به دست آوردن تعداد واحد‌هایی بیشتر در حسابی خاص ذخیره کرد. همچنین استفاده از یک اپلیکیشن، در گرو داشتن آن نیست. تنها کاربرد، استفاده به عنوان پول شبیه به طلا یا هر نوع دارایی دیگر است.

با این حال، مقایسه توکن و سکه نشان داد برخی کوین ها نظیر اتریوم، نئو و دش، یک سری ویژگی‌های اضافی ارائه کرده و خارج از شکل دیجیتالی پول نیز کاربرد دارند. در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

• اتر (ETH) برای پرداخت کارمزد تراکنش‌ها در شبکه اتریوم کاربرد دارد. می‌توان روی شبکه اتریوم توکن های جدید ایجاد کرد، اما اتر همچنان برای ارسال یک توکن ضروری است. دستمزد و پاداش استخراج‌کنندگان (کامپیوترهای تاییدکننده تراکنش‌ها در شبکه اتریوم) با اتر پرداخت می‌شود.
• نئو (NEO) را می‌توان برای به دست آوردن سود، طی مدت زمانی مشخص در یک کیف پول یا حساب کاربری خاص قفل کرد. شبیه به مورد قبلی، روی شبکه نئو نیز امکان ایجاد توکن فراهم است. حین ارسال یک توکن روی شبکه نئو، باید از طریق این سکه (NEO) کارمزد را بپردازید.
• افرادی که تعداد مشخصی کوین دش (DASH) در اختیار دارند، در تصمیم‌گیری‌های مربوط به توسعه و اعمال تغییر برای بهبود شبکه این ارز دخالت داده خواهند شد. بعد از مطرح شدن یک پیشنهاد، افراد دارنده تعداد کافی از سکه نام برده، درباره تایید یا رد پیشنهاد نظر می‌دهند.

بیشتر بزرگترین دارایی‌های دیجیتال از نظر ارزش کل بازار، در قالب کوین وجود دارند. با این حال، تعداد قابل توجهی توکن با ارزش کل بسیار بالا نیز می‌توان در فهرست پیدا کرد. در وب سایت Coinmarketcap بیش از 900 سکه مختلف فهرست شده که نشان‌دهنده تعداد کمتر آن‌ها در مقایسه با توکن ها است. در نتیجه یک تفاوت مهم کوین و توکن را می‌توان پایین‌تر بودن تعداد سکه ها دانست.

توکن tokens

پروژه هایی هم مانند NEO/GAS، بلاک چین هایی با دو توکن هستند که در آن NEO یک توکن با ارزش دیجیتالی است و GAS به عنوان پاداش انجام تراکنش ها در شبکه NEO مورد استفاده قرار می گیرد.

بلاک چین هایی مانند اتریوم امکان توسعه توکن های رمز ارز دیگر را از طریق خود همین شبکه امکان پذیر می کنند که پروژه هایی مانند ترون، ایاس و ویچین حاصل توکن های بر پایه شبکه اتریوم هستند.

به این دلیل که اتریوم از سایر کوین ها ها پشتیبانی می کند، پروتکل های مختلفی که به نام استاندارد های Request for Comment یا ERC می گویند به وجود آمده است. ERC-20 یکی از محبوب ترین استاندارد ساخت توکن در شبکه اتریوم است که مورد استفاده توسعه دهندگان قرار می گیرد.

پلتفرم هایی که میزبان توکن های جدید هستند، مانند اتریوم، شکافی را در دنیای ارز رمز ایجاد کرده اند که در آن کوین به معنای رمز ارز های خود میزبانی مانند بیت کوین است در حالی که توکن برای معرفی توکن های اختصاصی میزبانی شده در بلاک چین های دیگر استفاده می شود.

به دلیل توانایی اتریوم در اجرای قرارداد های هوشمند، پروژه های غیرمتمرکز از این پلتفرم برای ثبت توکن ها استفاده می کنند. روی قرارداد های هوشمند می توان برنامه هایی برای پردازش توکن ها قرار داد که به عنوان مثال می توان برای دسته بندی آهنگ ها برای هر آهنگ یک توکن مخصوص ساخت.

مزیت های توکن

توکن های رمز ارز اصلی مزیت های خاص خود را هم دارند که می توان مثال هایی مانند کوین ناشناس مونرو و استیبل کوین هایی مانند تتر زد اما کوین های مشتق شده به بلاک چین های اصلی خود وابسته هستند.

توکن های رمز ارز معمولا با پردازش تراکنش های بلاک چین قابل استخراج هستند. هر بلاک چین روش خاص خود برای استخراج را داراست که از این روش ها می توان به اثبات کار، اثبات سهام، اثبات مهارت و ترکیبی از مدل های قبلی اشاره کرد.

توکن های رمز ارز در کیف پول ها نگهداری می شوند و با ترکیبی از کلید های عمومی و خصوصی می توان آن ها را به دیگری تبدیل کرد. بسیاری از رمز ارز ها به صورت پیشفرض به یکدیگر قابل تبدیل هستند ولی صرافی هایی مانند بایننس امکان تبدیل هر نوع ارز به دیگری را فراهم می کنند.

مزایای توکن های رمز ارز غیر قابل تغییر بودن، تایید، سرعت و هزینه پایین تراکنش های در مقایسه با پول رایج کشور هاست.

استفاده های خلافکارانه ای مانند خرید از دارک نت، استخدام هکر و اسکمر ترس دولت ها را درباره استفاده از رمز ارز زیاد کرده است.

با این حال بسیاری معتقدند توکن های رمز ارز آینده اقتصاد است و کوین هایی مانند بیت کوین توسط پذیرنده ها و سازمان های بیشتری به عنوان یک روش پرداخت پشتیبانی می شود.